Yeni kapılar açılıyor, ben kapılardan geçiyorum. O çok alıştığım hayattan başka bir hayattaymış gibi akarak. Buna 'geride bırakmak' deniliyor galiba. Geride bırakmayı kabullendiğim ama bırakamadığım bir dönem. Tüm sıkıntı da bundan. Oysa akan yeni hayat gürül gürül, hiç görmediğin ama keyfini çıkarmaya başladığında kabullebileceğin bir hayat. Yine de dönüp dönüp ardıma bakıyorum.
Ve fark ediyorum ki bazen kabullenmek de bir yolculuk. İlle bir karara varmak gerekmiyor. Bazen sadece yürümek, akmak, bazen de durup ardına bakmak gerekiyor. Belki geride bırakmak dediğimiz şey, tamamen unutmaktan değil, yeniye yürürken eskisinden yüreğin ferah olmasından ibaret.
Bir eşikte olduğunu hisseder ya insan. Orada ve heyecanlıyım. Bu heyecanı kaybettiğim zamanlarda da uyuyor oluyorum. Çok bıçak sırtı her şey.