Şimdi nasıl anlatabilirim ki dipsiz bi depresyonda olduğum ve dışarı çıkamadığım için topluluklu olayları cenazeyi, düğünü, baş sağlığını, tebriği kaçırdığım için de ayrıca üzüldüğüm şu anı.
Bir dönem gazetede birlikte çalıştığımız sonra kendine çok güzel bir yol çizen Esra'nın düğününe gidemiyorum. Bunun için gücüm yok. Bedenimin de yok ruhumun da yok. O kalabalığa girmiş olmayı hayal dahi etmiyorum. Aynı güçsüzlükle çok önemli cenazeler de kaçırdım. Birkaç da davet. Gidemediğim her yer için üzgünüm.
* * *
11 yıl önce bugün Kaz Dağları'ndaymışım. İnstagram hatırlattı. Bu fotoğrafı paylaşmışım 2014'te gittiğimde. Pikniğe gitmiştik sevgilim ve ailesiyle. Küçük yeğeniyle oynamıştık deliler gibi. Sonra hamakta yatmıştım sakin sakin. Bugünse evden çıkamıyorum ne manidar bir denk geliş.
* * *
Eve bi alışamadım gibi. Bir önceki odamı ve düzenimi hâlâ çok özlüyorum. O yüzden henüz burada bir aidiyet kazanamadım. Koza ve sığınma hissini tam olarak yaşayamadım. Derdimi seveyim.